اگر گفتگو را به عنوان امری پسنديده در کيفيت بخشيدن به زندگی آدميان بپذيريم، اين امر نيازمند فضايی است که در آن طرفين گفتگو با اصولی حداقلی آشنايی داشته باشند، مثل برابری، يعنی قائل نبودن به حقی ويژه برای يکی از طرفين
همچنين به نظر می رسد گفتگو نيازمند احترامی است که با هرنوع اختلاف نگاه، دوطرف ملزم به حفظ آن باشند و ديگر ، آزادی بيان و انديشه... آيا می شود گفتگو کرد با ترس و يا رودربايستی؟.... می شود گفتگو کرد و به استدلال بی توجه بود؟
اگر امروز فرصت های بسياری از دست شده، اما فرصت های مانده هم بسيار است. بپرسيم از خود، از پدر و مادر، از فرزندان و (دوستان!)، همه، چه کنيم که به فضايی دلخواه برای گفتگو دست يابيم؟ چگونه اصول بهتری را بياموزيم؟ که اگر بياموزيمش، تمرينش کنيم و در آن مهارت يابيم، آيا باز هم فاصله ها، مرزها بيشتر و پررنگتر می شود؟